ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Προσπαθούσε να ανάψει το φιτιλάκι της πατριδογνωσίας. Δεν τα κατάφερε και το έγλειψε για να το υγράνει. Η φλόγα εξημέρωσε τον φόβο του κόσμου που έμοιαζε σαν αυτιστικό παιδί. Η ηχοφοβία αντιλάλησε στο παραμιλητό του. Άρπαξε το βυζί της μέρας και ρουφώντας τη ξελογιασμένη φωτεινότητα απόδιωξε την αιχμαλωσία των παιδικών χρόνων…
Βουτάς στη λίμνη, φτάνεις μέχρι το λαιμό, κολυμπάς, βγαίνεις απέναντι. Στεγνώνεις ακούγεται σούσουρο, όλη η λίμνη αποξηραίνεται και από τις φλέβες της ξεπετάγεται πελώριο λελέκι συνοδεία κρουστών. Ο θόρυβος καταλαγιάζει, αρχίζει το τρέμουλο της ξηρασίας. Στη δίψα σου επάνω χώνεις τα χείλη σου στον ουρανό. Δεν ακούς τίποτα, μόνο τη ψαλμωδίατης παλινόρθωσης αποκαθιστάς…(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)